Dobrze, że reżyser postawił na zrobienie tego filmu, w naturalnym świetle, w domowym, spokojnym zaciszu. Pamela, nieumalowana, nawet czasem w nieumytych włosach, w dresie, siedzi i zwierza się nam. Opowiada całą swoją historię, zaczynając od trudnego dzieciństwa, przez początki kariery w mediach, burzliwe związki, aż do teraźniejszości. Dowiedzieliśmy się z czym ta kobieta musiała się zmagać, jak publicznie była wyśmiewana, wplątywana w stereotypy, jak twórcy filmowi nie traktowali jej poważnie, widzieli w niej kawał smacznego mięsa. Teraz, mieszka sobie w domku, blisko morza, opiekuje się psiakami i jak sama mówi, nie chce już miłości.
Ten film spełnił swój główny cel. Jednak czasem brakowało mi od Pameli takich słów jak „Tak, to ja zrobiłam błąd”, „Tak, to ja źle zrobiłam”, „Ja coś zepsułam”.
Czegoś takiego nie było, czasem miałem wrażenie że Pamela chce zrobić z siebie świętą, zgania winy na innych, a siebie samą przedstawia w pozytywnym świetle.